2024 চনৰ 31 ডিচেম্বৰ। বছৰটোৰ শেষ দিন। চিকিৎসালয়ৰ কামৰ ব্যস্ত দিনটো শেষ কৰি গধূলি প্ৰায় ৬টা মান বজাত ঘৰলৈ ওলাইছোঁ। ভাবিছিলোঁ বহুদিনৰ মূৰত ল’ৰা-ছোৱালীহালৰ সৈতে অলপ সময় কটাই নৱবৰ্ষৰ আনন্দ ভাগ কৰিম। ঠিক তেনেতে ফোনটো বাজি উঠিল। আগৰ চিনাকি ৰোগী এগৰাকীৰ ফোন। ধুবুৰীত থাকে। ফোনটো উঠায়েই তেওঁৰ শুভকামনা লাভ কৰাৰ আশা কৰিছিলোঁ, কিন্তু কণ্ঠত এক উৎকণ্ঠাৰ চিহ্ন। ক’লে, ‘ছাৰ, মোৰ পৰিচিত এজনৰ ল’ৰাৰ আজি ৰাতিপুৱাৰ পৰা বাওঁফালৰ অণ্ডকোষত প্ৰচণ্ড বিষ হৈছে। ডাক্তৰে কৈছে টেষ্টিকুলাৰ টৰ্চন। মই তেওঁৰ দেউতাকক আপোনাৰ নম্বৰ দিছোঁ। হয়তো তেওঁ আপোনাক এতিয়া ফোন কৰিব।’
ঠিক তেনেতে মোৰ দ্বিতীয় ফোনটো বজিল। তেতিয়া লাইনত আছিল এজন পিতৃৰ কণ্ঠ—উৎকণ্ঠা আৰু আকুলতাৰে ভৰা। ক’লে, ‘ছাৰ, মোৰ ল’ৰাজনৰ ভয়ানক বিষ হৈছে। ডাক্তৰে কৈছে টেষ্টিকুলাৰ টৰ্চন। মই কি কৰোঁ ছাৰ? আপোনাৰ ওচৰলৈ আনিব পাৰিম নেকি?’
এজন পিতৃৰ কণ্ঠত থকা সেই ভীতিৰে মোৰ মনটো কঁপি গ’ল। সময় নষ্ট নকৰি ক’লোঁ, ‘আপোনালোক এতিয়া ক’ত আছে ? সোনকালেই আমাৰ হস্পিটেললৈ আহক। আমি সকলো প্ৰস্তুতি কৰি থ’ম।’
টেষ্টিকুলাৰ টৰ্চন (Testicular Torsion) হৈছে এক অত্যন্ত চিৰিয়াছ অৱস্থা য’ত পুৰুষৰ লিংগৰ তলত থকা টেষ্টিচলৈ থকা শুক্ৰাণু নলী (spermatic cord) পাক খোৱাৰ ফলত টেষ্টিচলৈ তেজৰ চলাচল বন্ধ হয়, যাৰ ফলত তীব্ৰ বিষ, ফুলি উঠা ইত্যাদি হ’ব পাৰে। এনে সময়ত আমাৰ হাতত মাত্ৰ ৪-৬ ঘণ্টাহে থাকে অপাৰেচন কৰি সমস্যাটো ঠিক কৰিবলৈ। যদি আৰু অলপ সময়ো হেৰুৱাওঁ, তেতিয়া হয়তো ৰোগীগৰাকীৰ প্ৰজনন অংগটো ৰক্ষা কৰিব পৰা নাযাব।
গতিকে ধুবুৰীৰ পৰা তেওঁলোক যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে আৰু নিশা প্ৰায় ১১-৩০ মান বজাত তেওঁলোক চিকিৎসালয়ত উপস্থিত হ’ল। ৰোগীগৰাকীৰ মুখত বিষৰ প্ৰবল চাপ। বয়স মাত্ৰ ১৫ বছৰ। পোনপটীয়াকৈ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰা হ’ল। নিশ্চয়তা পালোঁ—ই টেষ্টিকুলাৰ টৰ্চন। চিকিৎসাৰ বাবে সময়ৰ সীমা অতি কম—মাত্ৰ ৪-৬ ঘণ্টা। বিলম্ব হ’লে প্ৰজনন অংগ ৰক্ষা নহ’ব। সময়ৰ মূল্য বুজি তৎক্ষণাৎ অপাৰেচনৰ প্ৰস্তুতি আৰম্ভ কৰিলোঁ।
অপাৰেচন চলি থকা সময়ত মোৰ মনত মাথোঁ এটা কথাই ঘূৰিছিল—এজন পিতৃৰ এই আকুলতাক মই বিফল হ’বলৈ দিব নোৱাৰোঁ। মই বুজি পাইছিলোঁ, ইশ্বৰে মোৰ ওপৰত এটি পৱিত্ৰ দায়িত্ব অৰ্পণ কৰিছে। অপাৰেচন সফল হ’বই লাগিব। সময়মতে পদক্ষেপ লোৱা হ’ল। টেষ্টিকুলাৰ টৰ্চনৰ বাধা আঁতৰাই ৰোগীগৰাকীৰ প্ৰজনন অংগ সম্পূৰ্ণৰূপে সুৰক্ষিত কৰি তোলা হ’ল। অপাৰেচন শেষ হ’ল প্ৰায় ১২-৫০ বজাত। যেন নববৰ্ষৰ দিনত আমি এটি সুন্দৰ জীৱন উপহাৰ দিয়াৰ সুযোগ পালোঁ।
অপাৰেচন শেষ হোৱাৰ পাছত পিতৃগৰাকীয়ে মোৰ হাতত ধৰি চকুপানীৰে কৃতজ্ঞতা প্ৰকাশ কৰিলে। তেওঁৰ চকুপানীৰ মাজত আমি দেখিলোঁ আশাৰ পুনৰুজ্জীৱন। এনে ক্ষণবোৰেই আমাৰ জীৱনৰ মূল অৰ্থ আৰু উদ্দেশ্যৰ স্মৰণ কৰায়। চিকিৎসা মাথোঁ এটা পেছা নহয়; ই হ’ল জীৱনক পুনৰ আশা, আনন্দ আৰু নতুন অধ্যায় উপহাৰ দিয়াৰ এটা পৱিত্ৰ অভিযান।
ইশ্বৰৰ কৃপা আৰু মোৰ চিকিৎসাকৰ্মী দলে দেখুওৱা নিষ্ঠাৰ বাবে আজি ৰোগীগৰাকীয়ে সুস্থ জীৱন লাভ কৰিলে। এজন পিতৃৰ আশা পূৰ্ণ কৰি মোৰ হৃদয় শান্তি আৰু আনন্দে ভৰি পৰিল। এই সাফল্যই সদায় আমাক শিকায়—জীৱন, যুঁজৰ এক মুকলি ক্ষেত্ৰ, আৰু সেই ক্ষেত্ৰত চিকিৎসা হৈছে এটি পৱিত্ৰ অস্ত্ৰ।